Oszalałam?...

Ten aniołek to taki mój nieśmiały uśmiech w Waszą stronę...
Pomyślicie, że albo rozwiązałam tajemnicę czasu albo oszalałam.
To pierwsze niestety nie-podzieliłabym się tym odkryciem z Wami.
A to drugie... cóż, sami ocenicie:)
A było to tak:
Za siedmioma górami, za siedmioma morzami, cztery lata temu była piękna zima. Mróz siarczysty, że lepiej było pozostać po ciepłej stronie okna. Pewna (nie)mała dziewczynka imieniem Monika spoglądała po właściwej stronie przez okno na Syna zmierzającego z plecakiem w stronę przystanku. Syn ów rozpoczął właśnie dwutygodniowe ferie zimowe przyznawane jak co roku przez szkołę, do której uczęszczał.
(Nie)mała Moniczka trwała w owych czasach w bezrobociu i stan ten zmusił ją do myślenia, co też będzie porabiać przez zbliżające się dwa tygodnie samotności, skoro Syn jej wyjeżdżając zabrał ze sobą połowę będących na jej głowie obowiązków. A że Moniczka z tych myślących inaczej była, tych kombinujących, wpadła na pomysł napisania powieści.
Zaparzyła zieloną herbatę, wyciągnęła zeszyt i zaczęła notować. Najpierw zarys postaci, potem fabułę, aż w końcu była gotowa, by zapełniać powoli treścią jeszcze nie pożółkłe kartki.
Jednak dwa tygodnie minęły szybko, a i telefon z propozycją pracy pojawił się jakby z nieba i zeszyt powędrował do szuflady.
Cztery lata później (jeszcze bardziej nie)mała Moniczka dom swój na Boże Narodzenie odkurzała i oczom jej ukazał się ów zeszyt. Tak oto zrodziło się postanowienie noworoczne, którego postanowiła przypilnować wiedząc, że wiele noworocznych postanowień niechybnie zamienia się w mrzonki. Skończyć powieść! Kilka wieczorów siedziała z zeszytem na kolanach i kreśliła, pisała, notowała, a wczoraj zasiadła do komputera, stworzyła miejsce w wirtualnym świecie i wklepała pierwsze akapity...

To kawałek bajki o mnie. Pomyślałam, że skoro udaje mi się od czasu do czasu znaleźć czas na kilka zdań tutaj i na dwóch moich innych blogach, to jeszcze jeden nie zrobi różnicy. I spełnię nie tylko moje noworoczne postanowienie, ale marzenie z dzieciństwa.
To tyle tytułem wstępu, a teraz nieśmiało zapraszam Was do świata Kajetana.
Proszę, bądźcie wyrozumiali...

(KLIK na obrazek)